Bu dünyanın emeğin dünyası olduğuna inanmıştım. Sözde sınırları biz koyarak, özümüze dönüp emek vererek, dünyanın her yerine uzanarak tüm dünyayı gezecektik. İnsanlarla birlikte tüm canlıların haklarının korunmasına yardımcı olacaktık. Ne yazık ki bugün emeğin değil, sermayenin borusu ötüyor, tüm emekler çöp oluyor. Bizler ise bunca yaşananlardan ders çıkarmıyoruz.
Bugün ben ise aşırı çaba göstererek beklenildiğinden fazlasını yapmak istiyorum... Sürekli başkalarını memnun etmekten kendimi ihmal ediyordum. Bu yüzden geçmişi hatırlamak bazen canımı acıtıyor, depresyona sokup yataklara dahi düşürüyor. Ben ise bunların farkına vararak merdivenin en alt basamağına inince, bir nevi olayları iliklerime kadar hissedince; yaşam mücadelemi değiştirerek "duygusal mirasımın arasındaki bağlantıyı belirlememe yardımcı olan beynim, kendi hikâyelerimi kendim yazmak mutluluğuna beni nail ediyordu...
Gerçekten ihtiyaç duyduğum şey, yaşama yönelik tutumum, temel bir değişmeydi. Yaşamdan ne beklediğim önemli değil, asıl önemli şey yaşamın bizden ne beklediğiydi. Karanlık gecenin sabahına çıkmanın mümkün olduğunu görüyordum artık…
