Zormuş iyiyle kötüyü birbirinden ayırt edebilmek.
Zormuş yaşanması mümkünken yaşayamadıklarında kaybolmadan hayatını sürdürebilmek…
Oluruna bırakmak zormuş azizim.
Mevzu aslında yalnız kabulleniş evresine girebilmekmiş.
Mevzu ne yaşanırsa yaşansın sağsalim kendin olarak çıkabilmekmiş bu hayat yolculuğundan.
Kaybettiklerimiz, geride bıraktıklarımız…
Kayıplarımız vardı mesela geçen yıllardan kalma.
Eksik gedik ne varsa giderilmesi gerekirken gönüllerimizi de inceltir olmuşuz farkında olmadan..
Tadı da kalmamış artık o eskiye dairlerin. İki fotoğraf karesinde gösterilen sahte tebessümler bile o kadar net belli eder olmuş ki artık kendini..
Yapmacık haller ile görev yerine getirilmiştir dercesine verilmiş aslı gösteriş olan o pozlar.
Gençler bi hal..
Kalan büyüklerimiz de bi çare..
İpin ucunu tutan da kalmamış artık.
Birlik beraberlik derken o da eksilir olmuş yavaş yavaş üzerimizden.
Sorumluluklarımız büyüyor derken de, aslında sorumsuz hallerimizi büyütür olmuşuz farkında olmadan…
Kimbilir belki de hislerimizin, hissettirdiklerimizin bu kadar derin ve karmaşık olmasından kaynaklıydı bu kadar duygu yüklü olmamız…
Bazen anlamak için de sadece yaşamak lazımmış…
En kıymetli yanımızın her zaman kıymet veren yanımız olduğunu unutmadan yaşamak dileğiyle…
