"Sesimi duyan var mı?"
Bu cümle öyle çok şey anlatır ki...
Dili olsa, konuşsa anlatacakları kitaplara sığmaz herhalde.
Bu cümlenin içinde neler yoktur ki: ölüm, gözyaşı, ayrılık, umut. Evet aynı zamanda umut taşır bu cümle.
Sesimi duyan var mı sorusuna enkaz altından bir cevap geldiğinde umut ışığı yanmaz mı gözlerde?
Önce insanın içinde başlar deprem. İçinizdeki depremi az yara ile atlatırsanız dışarıdaki depremlerde daha sağlam bir şekilde ayakta kalabilirsiniz.
Deprem aynı zamanda toplumsal birlik ve beraberlik ruhunu meydana çıkarır.
Mehmet Çalık Tozbey, bu romanında asrın felaketinde yaşananları kendi bakış açısıyla, kendine has üslubuyla dile getiriyor. Kelimeleri en doğal halinde bırakıyor. Satır araları yazarın insanlığa vermek istediği mesajlarla dolu...
Bu romanı okurken zaman sizi yeniden asrın felaketine götürecek. O anları gözyaşlarıyla yeniden yaşayacaksınız ve kendinize şu soruyu soracaksınız:
"Yaşadığımız felaketlerden neden ders çıkarmıyoruz?"
İyi okumalar...
